20/7/12

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ


Χειροκροτήματα, ευχές, χαμόγελα και συγκίνηση περιγράφουν την τελευταία ημέρα στο σχολείο, είναι η στιγμή της αποφοίτησης, η στιγμή του αποχαιρετισμού. Τα παιδιά της έκτης δημοτικού αποχαιρετούν το πρώτο τους σχολείο για να πάνε στο γυμνάσιο. Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, η τελευταία ημέρα στο σχολείο κλείνει με μια θεατρική παράσταση που δίνεται από τους αποφοίτους. Οι μαθητές φέτος ανέβασαν την τραγωδία του Ευριπίδη «Ιφιγένεια εν Αυλίδι».

Κι από αύριο μια νέα αρχή για τους μαθητές του γυμνασίου, πλέον, συνοδευόταν από την αρχή του καλοκαιριού και των διακοπών. Σε μια ώρα περίπου είχαμε ήδη βγει στην Εθνική οδό από Αθήνα κατευθυνόμενοι προς την έξοδο για Χαλκίδα. Για εμάς είχαν ξεκινήσει οι διακοπές του καλοκαιριού. Λίγα χιλιόμετρα αφήσαμε πίσω μας μέχρι που αντικρίσαμε τη θάλασσα στα δεξιά μας και λίγο αργότερα ξεπρόβαλε η γέφυρα της Χαλκίδας.

Πριν την είσοδό μας στη γέφυρα μια ταμπέλα μας έδειχνε το δρόμο για το γνωστό από την ιστορία Ναό της Αρτέμιδος. Το νερό της θάλασσας με φόντο τη Χαλκίδα από τη μια και την οροσειρά της Δίρφεως από την άλλη μας καλωσόρισαν στην όμορφη Εύβοια. Καθώς περνούσαμε τη γέφυρα που ενώνει τους δύο νομούς, στα δεξιά μας ένα όμορφο καταπράσινο νησάκι, στόλιζε τον πορθμό του Ευρίπου, σπάζοντας τη μονοτονία του γαλάζιου. Τι ωραία να βλέπεις το τοπίο από ψηλά! Αφήνοντας τη γέφυρα κατευθυνόμασταν προς τη Χαλκίδα και την είσοδο την πόλης. Καθώς βλέπει τη θάλασσα κανείς αναρωτιέται γιατί αποκαλούν τα νερά της Χαλκίδος τρελά αφού μόνο τρελά δεν είναι, φαίνονται τόσο ήρεμα, τόσο γαλήνια, θαρρείς πως περνάς δίπλα από λίμνη. Κι όμως έχω ακούσει για το φαινόμενο των νερών της Χαλκίδας, θα ήθελα να μείνω και να τα χαζεύω ώρες για να τα δω την στιγμή που αλλάζουν πορεία. Είναι τέτοια η ώρα που δε σε ζεσταίνει ο ήλιος, αντιθέτως ετοιμάζεται να βασιλέψει, το διαβάζεις στο χρώμα των νερών, το νοιώθεις, λες και σε αποχαιρετά παραδίδοντάς σου το τοπίο.

Κατηφορίζοντας βλέπω παρέες ανθρώπων όλων των ηλικιών σ’ ένα μικρό κολπάκι. «Τι γίνεται εκεί;» αναρωτιέμαι «Τι συγκέντρωση έχουν;». Ελαττώνω τη ταχύτητα και κοιτώ. Φωτογραφίζουν το τοπίο, μιλούν, δείχνουν και συζητούν… Σταματώ όπου μπορώ και παρατηρώ πως κάτω από το δρόμο τρέχει νερό που χύνεται στη θάλασσα. «Από πού έρχεται; Μα τόσο τρελό;» αστειεύομαι και συνεχίζουμε τη πορεία μας. Σε λίγα μόλις λεπτά η απορία μου είχε λυθεί. Είναι το νερό της φημισμένης από τους αρχαίους Έλληνες πηγή, το νερό της Αρέθουσας.


Αριστερά και δεξιά πράσινο περιτριγυρίζει το δρόμο, ένα όμορφο πάρκο πλαισιώνει τη πηγή. Μια πινακίδα με την επιγραφή «Αρχαιολογικός χώρος - Αρέθουσα Πηγή» μας πληροφορεί για την ύπαρξη της. Αξίζει να διακόψουμε για λίγο την πορεία μας και να την επισκεφθούμε. Μπαίνοντας στο πάρκο μια άλλη πινακίδα μας πληροφορεί για την ιστορία της και το μύθο που αναφέρεται σ’ αυτήν. Αρχίζουμε να διασχίζουμε το πάρκο μέσα από τα πλακόστρωτα δρομάκια και σκαλιά ακολουθώντας τη πορεία του νερού. Το πάρκο είναι γεμάτο από κόσμο, τα παιδιά παίζουν, ταΐζουν τα παπάκια και χαζεύουν το νερό της πηγής. «Πώς είπαμε την πηγή;» με ρωτούν τα παιδιά. «Αρέθουσα» απαντώ «μήπως σας θυμίζει κάτι;», «Είναι η πηγή που αναφέραμε στο θεατρικό; Είναι η πηγή για την οποία έγραψε ο Ευριπίδης;». Ναι, είναι η ιστορική πηγή που ο Ευριπίδης και τόσοι άλλοι όπως ο Πλούταρχος, ο Αθήναιος, ο Στράβωνας, ο Πορφύριος αναφέρουν.


 Έχει ήδη βραδιάσει, στρέφω το βλέμμα μου προς το βράχο απέναντι, στο λεγόμενο Βαθροβούνι, ένα μικρό θεατράκι μέσα στο βράχο, πλημμυρισμένο από κόσμο και φώτα ξεπροβάλλει. Μια κλίμακα λαξευμένη στο βράχο νότια της εκκλησίας του Αγίου Στεφάνου, που οδηγεί στη κορυφή του βράχου είναι φωταγωγημένη, νομίζεις πως η ίδια η Νύμφη Αρέθουσα άνοιξε τα φώτα για να κατέβει από το θρόνο της και να μας καλωσορίσει στη Χαλκίδα. Πώς άλλαξε έτσι η Πόλη, είχα χρόνια να έρθω, νομίζω πως ζωντάνεψε η Αρχαία Χαλκίδα…

Η ώρα έχει ήδη περάσει ,πρέπει να επιβιβαστούμε στο αυτοκίνητο για να συνεχίσουμε το δρόμο μας προς τη νότιο Εύβοια και το τόπο προορισμού μας . Από αριστερά το φωτισμένο Βαθροβούνι και από δεξιά η πηγή των ανδρείων Χαλκιδέων, μας υπόσχονται ένα αξέχαστο καλοκαίρι…

Π.Μ.

Το κείμενο ήταν μια έμπνευση για το πώς θα μπορούσε να είναι. Οι φωτογραφίες δείχνουν το πώς είναι.